…

θερίζουν τα φέρετρα
στους μαζικούς τάφους
στο ξερό χορτάρι
του Λυβικού
στις μαρμάρινες πλατείες
των περιστεριών
στα φορτωμένα κλαδιά
της ελιάς

θερίζουν τα φέρετρα
στη σκιά των ιβίσκων
στις πλάκες της αυλής
γεμάτη χρώματα ζωντανά
έντονα
βουτηγμένα
περικυκλωμένα απ’το
έρεβος
από μια άβυσσο σκοτάδι
αυτή ήταν η μουσική σου
στις πτυχές των ματιών
στην άκρη της κόρης
-δυό κόρες
παραμόνευε

τα πρωινά εκείνα
που χαζεύαμε τη πόλη
ν’αλλάζει χρώματα
να ξυπνάει
τα ανοιξιάτικα απογεύματα
να ηδονιζόμαστε
στο παγκάκι του κήπου
με τις ακροβασίες του νου
σε τεντωμένα μονοπάτια

και τα βράδυα μ’ένα φεγγάρι στη ρόδα

θερίζουν τα φέρετρα
καθώς ο νοτιάς
χορεύει με τις στάχτες
του πολιτισμού

θερίζουν τα φέρετρα
στα μάνα γη, στα πάτρια εδάφη
στα πεζοδρόμια δίπλα στους κάδους
απ’ άκρη σε άκρη
πτήσεις
πτώσεις
Παραδειγματικός άξονας
– δύο “υ”

θερίζει η παγωνιά της απουσίας σου
στο πιάνο με τέσσερα χέρια
-δύο “ς”
στο φουλάρι στα χρώματα του θρήνου και του δύοντος ουρανού
-πολλά “χ”

θερίζουν οι φλόγες
στους σπόρους
στον πυρήνα της καρδιάς μας
απλωμένη από μπαλκόνι σε μπαλκόνι
να λιάζεται στα
ερείπια
να ψιθυρίζει στις γωνίες-με Γ κεφαλαίο
(απλά είχε πλάκα σκέτη, όχι ταφόπλακα)

άχρονα στο βουητό του τίποτα
άφοβα οι θύελλες
θα ξεσπάσουν

 

της falaina